Απολογισμός μιας νέας εποχής
Περνούσαν οι μέρες γεμάτες ήλιο και θάλασσα. Η ζωή γεμάτη ζωή. Ο μόνος φόβος που μας έμεινε αυτό το καλοκαίρι ήταν μη τυχόν και μας ξυπνήσουν απ’ το όνειρο.
Περνούσαν οι μέρες και άλλη έννοια δεν είχα παρά μονάχα να ζω.
Κάθε μέρα στην τσάντα θαλάσσης ή σε μια άλλη τσάντα ή τέλος πάντων όπου πήγαινα, ένα βιβλίο και ένα σημειωματάριο. Σήμερα, έλεγα, δεν έγραψα και μια μικρή ενοχή και θλίψη με κυρίευαν. Αύριο, έλεγα. Έτσι πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Οι λέξεις δεν ήρθαν, μόνο κάτι μικρές σημειώσεις ευτυχίας που καταγράφηκαν για να επιβεβαιώνουν πως δεν κοιμόμουν.
Κάποτε, κάποιος μου είχε σχολιάσει δυο πράγματα. Πως συνήθως γράφω με μια μελαγχολία και ότι αγαπώ τις τελίτσες, δηλαδή τα αποσιωπητικά. Έχουν περάσει χρόνια από τότε αλλά τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο θα απαντούσα. ”Την χαρά τη ζεις, δεν την γράφεις και τα αποσιωπητικά είναι για μας που πιστεύουμε πως όλα συνεχίζονται. Τίποτα δεν είναι απόλυτο όπως μια τελεία.”
Δεν έρχονταν οι λέξεις και ανησυχούσα γιατί το να γράφεις δεν είναι μόνο πως θέλεις κάτι να πεις ή να μοιραστείς. Το να γράφεις, η ανάγκη αυτή, είναι κυρίως για να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις που βομβαρδίζουν το μυαλό σου. Και όταν αυτές μπουν σε μια σειρά, τότε κάτω από αυτές βρίσκεις το συναίσθημά. Αυτό το συναίσθημα που δεν έχει ανάγκη από φωνές και έντονες δηλώσεις. Είναι εκεί για να το δεις όταν ξεκαθαρίσεις απ’ τα υπόλοιπα. Γράφω για μένα, σημαίνει, είμαι έτοιμη να δώσω μια μάχη και να δω τα ”από κάτω” .
Αχ, η χαρά όμως δεν κρύβεται! Μου φανερώνεται γρήγορα και εύκολα. Και ενώ τα μάτια μου έχουν μνήμη και ενώ όλες μου οι αισθήσεις λειτουργούν στο έπακρο, δεν μπορώ να γράψω για όλα αυτά. Μένουν στην δύναμη του τώρα, μένουν εκεί για πάντα και δεν χωράνε σε λέξεις…Τα υπόλοιπα θέλουν περισσότερη υπομονή για να σου φανερωθούν. Πώς να πεις λύπη την μελαγχολία όταν μπορεί να είναι απλά φόβος;
Δεν χρειάστηκε να ξεχωρίσω κανένα δύσκολο συναίσθημα αυτό το καλοκαίρι. Και ενώ απόψε καθόμουν ώρα μπροστά από τον υπολογιστή και σκεφτόμουν πως έχω αμελήσει το blog και τα γραπτά μου και πως έπρεπε να σκεφτώ ένα θέμα για να γράψω…σκέφτηκα πως θα γράψω γιατί δεν γράφω!
Θαρρώ πως δεν είμαι έτοιμη ακόμη να κάνω λέξεις την ευτυχία. Δεν είναι αρκετό να την παρομοιάσω με την γέννηση μιας πεταλούδας ή την απόδοση του πιο όμορφου ηλιοβασιλέματος. Ακόμη κι αν έγραφα για την ευτυχία των παιδιών τα μεσημέρια στη θάλασσα, για την ευχή που πραγματοποιήθηκε από πεφταστέρι.
Ποτέ καμία παρομοίωση δεν θα ήταν αρκετή. Δεν έχω ακόμα τις λέξεις, δεν είμαι ακόμα έτοιμη να σας μιλήσω για μας που γράφαμε για έναν έρωτα που ήρθε και μας βρήκε. Πως να γράψεις για κάτι που είναι πιο όμορφο κι από τις λέξεις σου;
– Η παραδοχή της ευτυχίας μας θα είναι πάντα το καλύτερο δώρο σε αυτόν που μας την προσφέρει. –
